mysli jacka furtiana - do slow Pana

Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki (3)

Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi

Łk 2,16-21

„Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sporawy i rozważała je w swoim sercu”.

Przedziwnym

zrządzeniem

Opatrzności Bożej,

wyjątkową

interwencją

Boga samego,

szopa dla zwierząt

miała

tak dziwnych gości,

do tego,

o tak niezwykłej

porze.

Podziwiać wiarę

tych prostych pasterzy,

którzy bez wahania

zostawią swe trzody,

biegną uskrzydleni

za aniołów wskazaniem,

by spotkać się

z oczekiwanym Mesjaszem,

swym Bogiem

i Panem.

Co mogli to wzięli

jako swój ofiarny dar,

by dzielić się tym

co sami mieli,

oprócz swej wiary

szczerej miłości żar.

Dobrze,

że gwiazda

miejsce wskazała,

bo nigdy sami

na to by nie wpadli,

bez niebios pomocy

Boga jako Dziecię

by nie znaleźli,

bo nigdy,

że to On

by nie odgadli,

że tak Bóg

sam chciał

w tych warunkach

się urodzić,

pojawić się

na świecie.

Patrzą zdumieni

na tych dwojga ludzi,

których nigdy

nie spotkali,

nigdy dotąd

nie widzieli.

na to maleństwo

złożone na sianie.

O ich imiona,

skąd są?

nie pytają.

że nie tutejsi

się domyślają.

mądrze rozumują,

bo widok w mieście

tak wielkiego tłoku

wynikiem

wędrówki ludzi

do miejsca

swego pochodzenia,

ogłoszonego

spisu ludności

tego roku.

W skupieniu,

w ciszy,

Dziecięciu

wnikliwie

się wpatrywali.

długo patrzyli,

coś nadzwyczajnego

dostrzec chcieli,

nic takiego

nie zauważyli,

nie spostrzegli,

nie zobaczyli.

Wiarę dali

tylko temu

i zawierzyli,

co aniołowie

im powiedzieli.

że to Mesjasz,

że to Bóg,

którego oczekuje

naród.

i oni z utęsknieniem

oczekują.

To im wystarczyło,

o nic nie pytają,

pytać o to innych

nie próbują,

nie zamierzają.

Wrócą

do swych owiec

i trzód,

swych małych

szałasów

z wielką nadzieją

w sercu,

że proroctwa,

które już

się spełniają,

pozwolą im

doczekać się

tych czasów

oczekiwanych,

w których

„słońce sprawiedliwości”

wzejdzie

i da

upragniony pokój.

w narodzie

wolność,

i miłość

zagości.

Tą nadzieją

żyć będą.

spełnienia

swych marzeń,

nigdy

się nie doczekają.

bo oni

w swej prostocie

tego nie wiedzą

i nie rozumieją,

że sprawiedliwość

i pokój

nie są darem,

czymś

bez wyrzeczeń,

darmo danym,

ale dobrem,

z poszanowania

godności człowieka

przez zainteresowanych

wypracowanym.

Jedno,

w ich pamięci

na zawsze pozostanie

jako pamiątka

z tego spotkania

z Mesjaszem

w stajence betlejemskiej;

widok

tak młodej mamy,

pochylonej

nad swym dziecięciem.

Zapatrzonej

w swe maleństwo.

zatroskanego mężczyznę,

czuwającego

nad jego bezpieczeństwem.

atmosfera tego miejsca

tak biedna,

skromna,

prosta

i uboga.

nie tak

widzieli

objawiającego się

światu Boga.

W swej prostocie

tak szczerze

wdzięczni Bogu.

że własnymi oczami

mogli go zobaczyć

i powiedzieć: w i e r z ę.

- - - - -

Jedno wiedzieli

znając swoje mamy,

że przez nie

zawsze

jest się kochanym.

Cudownie,

kiedy się jest

pod mamy sercem,

bezpiecznie,

kiedy mama

bierze na swe ręce.

Otoczone opieką,

gdy nie spuszcza

z dziecka wzroku,

a najlepiej,

najczulej,

gdy się jest

u jej boku.

Tego byli pewni,

że choć ubodzy,

bardzo biedni,

nigdy nie braknie

temu dziecku jednego,

troskliwej opieki ojca,

miłości matczynej

i jej serca

zawsze kochającego.

- - - - -

Mając rodzinny dom,

masz powód do radości,

bo przychodząc na świat,

nie zaznałeś

braku życzliwości.

A przychodzi nam

się dziwić,

że w Jerozolimie,

tak dużym mieście,

nie znalazł się

ani jeden dom,

który dałby miejsce

brzemiennej niewieście.

Znaleziono je

w stajence,

W Betlejem.

i tam przyszło na świat

Boże Dziecię.

- - - - -

0 Comments

Posted on 19 Dec 2016 by jacek