mysli jacka furtiana - do slow Pana

Maryja...

Maryja …

Nazaret miejscem

Jej zamieszkania.

Dom skromny,

schludny i czysty.

Rodzice pobożni

jedną Ją mieli,

była ich marzeniem,

spełnieniem nadziei.

Była panienką,

młodą, młodziutką,

z rumieńcem

na twarzy,

z ciemnymi włosami,

oczyma z blaskiem,

zamyślonymi.

Cichą, pokorną,

skromniutką.

Bóg na nią wejrzał,

dojrzał i obdarzył

darami, łaskami,

przywilejami,

o jakich człowiek

nie mógł marzyć

i nie marzył.

W dowód wybrania

doznała odwiedzin

Anioła Gabriela,

Zwiastowania.

Osobą anioła,

jego słowami

się zdumiała.

propozycją zmieszała.

Zgodę wyraziła,

„tak”

Bogu powiedziała.

I powiem Ci, że wiem,

czego Ona

wtedy nie wiedziała.

Jak potoczy się życie Jej,

czego zazna

jako Matka Chrystusa.

Kto pomoże Jej w utrzymaniu,

wychowaniu Syna,

który przez swe

przyjście na świat

wymaga poświęcenia,

troski,

matczynej miłości.

Tego nigdy Jej nie braknie,

brakować nie będzie.

Innym

braknie zrozumienia

dla matki brzemiennej.

Kłopotu nie chcieli

mieszkańcy Jerozolimy

nie dając Jej

na noc schronienia,

i urodzi Chrystusa,

w stajence betlejemskiej.

Tego Anioł Gabriel

Jej nie powiedział.

Czyżby on,

wysłannik Boga

tego nie wiedział.

Być może,

nie wyruszyłaby w drogę

z Nazaretu.

miałaby usprawiedliwienie

za nie wzięcie udziału

w spisie ludności.

A tak,

została zdana na drugich,

ludzi bez serca,

nie czułych,

bez wyrozumiałości.

Powiem Ci jeszcze coś.

Nigdy z Jej ust

skargi nie usłyszysz

pod adresem ludzi,

którzy głośno

do wiary w Boga

się przyznawali,

a swym postępkiem

kłam temu zadali.

I być może

następnego dnia

owce, woły,

w świątyni jako ofiarę

Bogu składali.

Usłyszą po latach,

aż Chrystus dorośnie.

Powie im sam,

że wiara w Boga,

miłość ku Bogu,

musi mieć wpływ

na postępowanie.

Że nie owce,

nie kozły

składane w ofierze

świadczą o wierze,

a bliźni w potrzebie

dostrzeżony.

Bóg

Jej cierpliwość nagrodził,

bo danym jej było

patrzyć z radością

na przychodzących

do stajenki z darami

pasterzy,

mędrców.

Była wdzięczna,

urzeczona

ich zatroskanymi sercami.

Z bólem serca

przyjmuje wieść,

którą Józef w śnie

od anioła otrzymał,

że od króla Heroda

grozi niebezpieczeństwo.

Zdana

na Boga,

na zapobiegliwość Józefa,

zawija swe maleństwo,

bierze na ręce,

siada na osiołka.

A Józef,

Drepta obok Niej.

Poszli w daleką drogę,

w obcy kraj,

do Egiptu.

I domyślać się tylko mogę

jak wielką miała

w swym sercu troskę

by nic złego

nie spotkało ich,

i nic nie zagrażało

dziecięciu.

Czasu wiele miała

na przemyślenia.

Mimo niedogodności,

kościstego grzbietu osła,

swe dziecko

do serca przytulała

i pytała sama siebie

dlaczego?

doznają tyle cudowności.

W pamięci odnajdywała

słowa anioła

„Będzie Synem Bożym”.

To, dlaczego?

tyle przeciwności.

Tego nie pojmowała.

Obcy kraj

był im schronieniem

na czas niedługi.

Bo sprawiedliwy Bóg

Heroda śmiercią powalił,

tak jak on niewinne dzieci

życia pozbawił.

Dlatego,

bo zląkł się tego,

co usłyszał od Mędrców,

którzy pytali jego

o miejsce narodzin

króla żydowskiego.

Niebezpieczeństwo zażegnane.

Dziecko podrosło,

przybrało na wadze

i znów cichutko

na osiołka siada,

bo tak anioł powiedział

we śnie Józefowi

i w drogę.

Rada,

że wraca

do swego rodzinnego domu,

w którym rozmawiała

z Aniołem.

Zawsze droga powrotna

krótszą się wydaje.

Bo radość

spotkania z bliskimi

bliższa się staje.

I przychodzi chwila,

że Maryja

z sercem radosnym,

Józef zadowolonym,

utrudzeni, zakurzeni,

Ona z dzieckiem na ręku

z osiołka

zsiada przed domem.

A tu spotyka otwarte ręce,

łzy radości swych rodziców,

czekający ich dom

ofiarujący godne warunki

i kochające serce.

Najbardziej ciekawi dziecka.

Przyglądają się, wpatrują,

biorą na ręce,

wszystko im się podoba.

I czarne włosy,

piękne duże oczy,

i gdzie się da całują.

Wreszcie w domu,

koniec tułaczki,

zaczyna się normalne życie

w przyjaznych warunkach.

Józefa, Jezusa i Jego Matki.

Na matczynych rękach,

w powijakach,

w kołysce,

głodny płakał,

pierś dostawał.

Nakarmiony, syty,

oczka zamykał,

spał i chrapał.

Wtedy cichutko,

bezszelestnie

na palcach chodziła

szczęśliwa,

że może coś zrobić.

Józefa poprosiła

o drzewo do kuchni,

by ogień rozpalić,

posiłek przygotować.

Jezus spał,

a Ona sprzątała,

pieluchy prała.

Dziecko rosło

w rodzinnej atmosferze,

pod czułym okiem Mamy

i Józefa troską.

Radością

było raczkowanie

i pierwsze

nieudolne stawanie.

Próba chodzenia

i wywracanie.

I trzeba

dzieciaka pilnować.

Zaczyna

pod nogami się plątać,

wszystko ściągać,

wszędzie zaglądać,

wywracać, rozrzucać.

A Ona cierpliwie poustawia,

poukłada, powkłada,

będzie sprzątać

i na szczęśliwą wygląda,

że mały, zdrowy,

dzielny, żwawy,

choć bałaganiarz.

Z radością słyszy

Jego pierwsze słowa

„Mama”.

Bardzo się cieszy.

Wszystkim rozpowie,

że mówić zaczyna,

sylaby składa.

Ręce ku Niej wyciąga,

na rękach by chciał

by ponosić,

by zająć się nim

ufnie na mamę spogląda.

Czas niemowlęctwa minął.

Wyrósł z kołyski,

wózka, pieluch.

O własnych siłach

z domu wychodzi.

Tym wabi

sobie podobnych,

choć pod opiekuńczym

okiem Mamy.

Z rówieśnikami

w piasku się bawi,

domki stawia

i ku ich uciesze

ptaszki z gliny skleja,

rzędem ustawia.

Wszyscy patrzą,

podziwiają,

a Jezus mały

klasnął w dłonie

i ptaszki poleciały.

Dzieci do tej pory

nigdy jeszcze

czegoś takiego

nie widziały.

Mama słysząc,

tylko się uśmiechnęła.

Domyślała się

skąd ta sprawność

się wzięła.

Jeszcze nie jeden raz

zrobi coś,

czym innych

w zdumienie wprawi,

a będzie to zawsze pożytkiem,

nigdy na złość,

nigdy nikomu

swymi pomysłami

przykrości nie sprawi.

Przyszedł czas szkoły,

nauki czytania,

pisania.

Nie wiem czy zadowolony.

Każdego dnia z rana,

z podobnymi sobie

do świątyni zmierza,

bo w niej

jest miejsce nauczania.

Elementarzem

Księgi Mojżesza,

Powtórzonego Prawa,

Księgi Historyczne,

Prorocy.

Na nich poznawał litery,

uczył się sztuki czytania.

Z nich czerpał wiedzę

o swoim narodzie.

Do domu

zamyślony wracał.

Mamie opowiadał,

stawiał pytania.

Nie wszystkie łatwe,

bo i dla Niej były zagadką

bez rozwiązania.

Nie mógł zrozumieć

jak? mogło się stać,

że Bóg proroków posyła,

są posłańcami Boga,

a naród ich nie słucha,

lekceważy,

z kraju wyrzuca,

pozbawia wolności,

znęca się nad nimi,

męczy, zabija

jak największego wroga.

Odpowiadała krótko,

dosadnie.

Taką cenę

płaci się za prawdę,

której słuchać nie chcieli

bo dotykała ich życia.

Złego postępowania,

niezachowania

Bożego Prawa.

Za to wisiał nad nimi

gniew Boga,

Boża kara.

Jezus słuchał swej Mamy

zadumany

i pyta dalej,

to jak mogą ci sami

w świątyni

zarzynać woły,

barany,

i składać w ofierze

Bogu?

Maryja wyjaśnia

zgodnie z prawdą.

Na tym polega ich zło,

ich fałsz,

ich zakłamanie,

że czyniąc źle

nie mają ochoty

na zaprzestanie.

Jezus

spuścił głowę

i powiedział Mamie,

że jutro w szkole,

rabiemu postawi

to samo pytanie.

Pytaj,

powiedziała Maryja

i pomyślała,

chyba kłopoty się zaczną,

zwróci na siebie uwagę

przez takie pytania.

Za to Józef

w wykładowcę się nie bawił.

Zawsze

niezmiennie powtarzał,

że Bóg dobro nagradza

a zło karze.

A tego karania było wiele.

Pomyśleć:

poganie, rzymianie

narodem rządzą,

wolność odebrali,

z świętości szydzą,

wierzący lud uczynił

swymi niewolnikami.

Jezus coraz chętniej

pytał Mamy.

Coraz więcej czasu

spędzał z Józefem przy pracy,

w której pomagał

ale i stawiał pytania,

na które

odpowiedzi się domagał.

Było ich coraz więcej

i nie na wszystkie dostawał.

Czas płynął, dorastał,

młodzieńcem się stawał

i bywały zdarzenia,

które rodzice

na długo zapamiętali.

I tak,

raz wielkiego strachu napędził

mamie i Józefowi.

Byli w Jerozolimie

na Świętach Paschy.

Jezus przebywał z rówieśnikami

i Jego rodzice sądzili,

że będzie wracał razem z nimi.

Ale się pomylili.

Musieli z drogi zawrócić

by po trzech dniach

znaleźć go w Świątyni

rozmawiającego z uczonymi.

I tak się stało,

że mimo strachu rodziców,

oprócz wyrzutu,

synkowi się nie oberwało.

Maryja przeczuwała.

Coraz częściej

będzie Go widziała

pośród takiego grona.

Bo dorasta,

mężnieje,

zna problemy,

poznaje ludzi,

otoczenie,

powstają pytania,

szukanie odpowiedzi.

A On

Coraz bardziej poważnieje,

coraz więcej

zagadek się pojawia.

Maryja patrząc na syna,

Jego poczynania,

na pamięć jej przychodzą

słowa anioła

w chwili Zwiastowania.

„Syn Boży”

duma Ją napawa,

że jest Jego Matką

radości doznała,

ale też przeczuwa,

że i cierpień to przysporzy.

Szczęścia w tym doznała,

że Go miała

długo przy sobie.

Dopiero

w trzydziestym roku

swego życia

opuszcza dom,

całuje Jej ręce,

policzki, skroń.

A Ona znakiem

matczynego błogosławieństwa

wyraża swe życzenie

pomyślności,

szczęścia,

powodzenia,

ustrzeżenia od przykrości.

Przeciwieństw losu,

wypadku,

od złych ludzi.

Długo stoi

w progu domu.

Towarzyszy synowi

swym wzrokiem.

On czuje go na sobie,

odwraca się,

ręką pomachał Jej.

Poszedł swą drogą.

A wizerunek

Jej twarzy

na zawsze zachowa

w sobie,

W sercu swoim.

Długo stała przed domem.

Myślała,

że może jeszcze raz

odwróci się do Niej,

że zobaczy

Jego rękę

w geście pożegnania.

Tego nie zrobił.

Szedł

miarowym krokiem,

a każdym oddalał się

od rodzinnego gniazda.

Bo przyszedł

na Niego czas

pracy, trudu,

wypełnienie

swego posłannictwa.

Tak rozpoczął

misję proroka,

misję nauczyciela,

tak wzeszła gwiazda

Chrystusa Zbawiciela.

cdn.

0 Comments

Posted on 19 Dec 2016 by jacek