mysli jacka furtiana - do slow Pana

Maryja cdn...

I poszedł tam,

gdzie zwykł

wcześniej zaglądać.

Nad jezioro Genezaret.

Tam lubiał się przyglądać

powracającym rybakom

z połowu ryb.

Chciał widzieć jak dużo ich

z sieci będą wyciągać.

Patrzył na sieci,

na mnóstwo ryb.

Uważniej patrzył na tych,

którzy je złowili.

Podziwiał ich zręczność

i trud.

Widział ich radość

jak z udanego połowu

się cieszyli.

Upatrzy sobie

kilku z tego grona

powie im

proste słowa:

„Pójdź za Mną”.

Posłuchają.

Wszystko zostawią

dokładnie nie wiedząc

kim ON jest?

Z czasem zobaczą,

uwierzą,

przekonają się.

Kiedy Jego uczniami,

apostołami,

świadkami zostaną.

Przebywanie z Nim

zaczną radośnie.

Bo już

o Nauczycielu z Nazaretu

było głośno.

Pewnego dnia,

wszyscy

otrzymali zaproszenie

na wesele

jako wyjątkowi goście.

Skorzystali.

Nie wiem,

czy prezenty dali.

Ale cudownie

skę zrewanżowali

Dzięki swemu Mistrzowi,

który weselnikom

uciechę sprawił,

z kłopotu wybawił

bo wodę pobłogosławił

a ta winem się stała.

Wynikło z tego zdumienie,

podziw, zachwyt

i zrodziło pytanie,

kim ON jest?

i przekonanie,

że to niebiańskiej

życzliwości gest.

Chrystusem się zachwycili.

Cudowne wino pili

i smak jego zapamiętają.

Tylko nie wiedzieli

Dzięki komu?

to zawdzięczają.

A tak naprawdę,

to dzięki

Matce Chrystusa,

która też była zaproszona.

To Ona

zauważyła

zakłopotanie gospodarzy

kończącym się winem.

Nie wiem,

czy za mało go mieli?

czy goście weselni

za dużo pili?

Maryja

postanowiła zaradzić

i zaradziła.

I w te pędy

do Chrystusa:

„Synu wina nie mają”

powiedziała.

Chrystus zdumiony.

Tak odpowiedział

swej Matce

jakby powiedzieć chciał

„Cóż nas to obchodzi”.

Maryja,

będąc Matką wiedziała,

że czego Ona chce

Chrystus zrobi,

tak zawsze było.

Dlatego,

w dialog ze synem,

w tłumaczenie synowi

się nie wdawała.

Kto jak kto,

ale Ona Syna znała.

Obsługującym powiedziała

jasno i krótko:

„Róbcie, co wam powie”.

A co powiedział wiemy.

Czego dokonał,

od naocznych świadków

się dowiadujemy.

Stągwie wodą napełnić kazał,

pobłogosławił,

do skosztowania zachęcił.

A oni do picia się wzięli

smakiem zauroczeni.

Wdzięczność weselników

Chrystusa dosięgnie.

Ale ten pierwszy Chrystusa cud

Jej zasługą będzie.

Warto

Matce Chrystusa

swe kłopoty przedstawiać.

Warto

Matce Chrystusa

o swych problemach mówić.

Bo nikt tak, jak Ona

ich nie zna,

i nikt tak zaufania nie budzi.

Nikt,

tak jak Ona,

skutecznie

na Syna nie wpłynie

i Chrystus Jej syn,

przez swą Matkę

przedstawianych spraw

nie pominie.

W kanie Galilejskiej

Maryja dała do poznania,

że można

w Jej wstawiennictwo

nabrać zaufania.

Do Nazaretu

po weselu wróciła,

ale z Syna

swego oka nie spuściła.

Mimo, że był

od Niej daleko,

to myślała o Nim choć dorosły,

to zawsze Jej dziecko.

Każdy cud

przez Niego dokonany,

przez chorych,

głodnych,

kalekich doznany,

o których mówił lud,

a Ona w swym sercu

jak w pamiętniku zapisywała,.

Dumna ze Swego Syna,

z Jego dokonań.

Matczyne serce

radość rozpierała.

Zawsze pilnie nasłuchiwała

co mówią o Nim?

dokąd poszedł?

gdzie przebywa?

ilu z Nim? uczniów chodzi,

niektórych z imienia znała.

Był blisko,

czy daleko

i tak wiedziała

o Nim wszystko.

Bywało,

że po jakimś starciu

z uczonymi w Prawie,

faryzeuszami

domyślając się, że jest Mu

bardzo przykro,

wtedy jak matka szła,

odnajdywała,

chciała być syna blisko.

Jedno spotkanie

wyjątkowo zapamiętała.

A to, dlatego,

że pod drzwiami domu stała,

w którym ON

w wypełnionym po brzegi

pomieszczeniu nauczał.

Słuchała Go

z zapartym tchem.

Poznali Ją

i powiedzieli Jezusowi,

że na zewnątrz jest

Jego Matka.

A On

nie poszedł do Niej od razu,

tylko do słuchaczy powiedział

miłe im słowa:

że kto Jego słucha,

ten Mu jest ojcem,

matką, siostrą, bratem.

Zapewne

to im radość sprawiło,

a tymczasem Matka

na Syna czekała cierpliwie,

Pod domem stała.

Wierzę,

że spotkania ze Synem

się doczekała.

Nie od dziś rozumiała,

że ma specjalną misję

Do wykonania.

Dlatego patrzyła,

zapamiętywała,

choć była w pobliżu,

Synowi się nie narzucała.

Nie chciała przeszkadzać

i nie przeszkadzała.

Była pewna,

że o Jej obecności

Syna zawiadomią,

powiedzą Jemu o Niej,

bo chciała by skorzystał

z każdej okazji,

możliwości

i wpadł do domu odpocząć,

odświeżyć się.

A Ona by Go oprała,

On by Jej opowiedział

czego doznaje,

Ona, co o Nim słyszała.

Marzenia Maryi

były pragnieniami.

Jezus

przemierzając z apostołami

Galileę,

Samarię,

Judeę,

miał swych przyjaciół,

znajomych,

ludzi życzliwych,

którzy dawali schronienie,

czas na odpoczynek,

posiłek,

wytchnienie.

Maryja tylko cieszyć się mogła,

że na swej drodze

Jej syn

spotyka ludzi tak dobrych.

Ludzi wdzięcznych

za łaskę otrzymaną,

Którzy, jak mogą służą.

W ten sposób się rewanżują.

Tym, bardzo pomagają.

Niektóre miejsca

Maryja znała

z opowiadania.

Betania

do takich należała.

Miejsce szczególne,

a to ze względu

na najgłośniejszy cud

wskrzeszenia Łazarza,

który dał początek

kalwaryjskiej drodze.

Przez cud ten

wrogowie Jezusa

bluźniercą Go uznali

za przypisywanie sobie

mocy nadprzyrodzonej

i to, co sam

o sobie powiedział,

że jest Synem Bożym.

Maryja

nie raz syna ostrzegała

by wiedział o ich zawziętości.

Jezus

wiedział jedno, musi dać

świadectwo prawdzie

mimo, że dozna ich gniewu,

zazna wrogości.

Pytała dlaczego?

arcykapłani,

kapłani,

uczeni w Prawie,

uczeni w Piśmie

mają w sobie tyle jadu,

tyle złości.

Pytała za co?

Za tyle dobra, które czyni,

za tyle nieszczęść zażegnanych,

łez otartych,

cudów dokonanych.

Rozmnożenie chleba,

połowów udanych,

ludzi uzdrowionych,

wskrzeszonych.

Tak Maryjo.

Właśnie za to.

Bo ich trwogą napawało

co Jezus mówił o sobie

i dokonuje takich rzeczy

jako oni, przedstawiciele ludu,

namaszczeni Arcykapłani,

słudzy Jahwe

czynić nie mogą.

Maryja

Bardzo się o syna obawiała,

bo fala wrogości

na sile wzbierała.

A On, ani się bał,

ani lękał,

ani trwożył,

choć wróg na Nim

swe języki ostrzył,

fałszerstwa mnożył,

bluźnierstwo zarzucał,

sądem straszył,

karą groził.

Maryi odwagi dodawała

wypowiedź syna,

którą zapamiętała

i w podobnych sytuacjach

sobie powtarzała:

„Jam po to przyszedł na świat,

aby dać świadectwo prawdzie”,

Ale ta prawda dla Starszyzny

gorzką się okazała,

a Jemu zemstę przybliżała.

Jezus wpadł

na cudowny pomysł.

Postanowił, choć raz

razem z apostołami

i tylko w ich gronie

spożyć wieczerzę.

Wskazał miejsce,

gospodarza domu.

Wydał polecenie

by przygotowano potrawy,

chleb, wino,

by przygotowano

stół, ławy,

misę z wodą

do obmycia nóg,

tak by był zachowany

cały ceremoniał

przyjęcia świątecznego.

Tak wszystko

zostało przygotowane.

A to,

co podczas się działo,

zdumiewało,

zastanawiało,

począwszy od tego,

że On ich Mistrz

nogi im umywa.

Potem

wygłasza mowę

jak testament brzmiącą.

Błogosławiąc chleb mówi,

że to Jego ciało.

Błogosławiąc wino mówi,

że to krew Jego.

Te słowa słyszą,

tych słów słuchają,

a nie wiele rozumieją z tego.

Nic dziwnego,

bo pojąć się nie da.

Potrzebna jest wiara,

a w nich zda się

jeszcze mała.

Syci pokarmem,

syci zdarzeniami,

syci Jego słowami,

świadom tego co otrzymali,

kim się stali

nikomu z nich

nie przyszło do głowy,

że taką wieczerzę spożywali

z Nim pierwszy

i ostatni raz.

Bo wrogowie

mieli już plan gotowy.

Z Wieczernika wyszli.

Jezus

kierunek wyznaczył,

Ogród Oliwny

z mnóstwem drzew,

na stoku położony.

W pełni księżyc ich dostrzegł

i na nich patrzył.

Wszyscy byli rozmowni.

Tylko Jezus był zamyślony.

Doszli,

miejsca sobie znaleźli,

Jezus

poprosił z nich trzech

i poszli

nieco dalej.

A On ukląkł i się modlił.

Apostołowie

jedni się zdrzemnęli,

inni twardo spali.

Zbudził najbliższych sobie

z wyrzutem, że nie czuwali.

Podnieśli oczy

i spostrzegli Jego twarz

bardzo zmienioną.

Smutną,

zalęknioną,

spoconą.

Odwrócił się

i poszedł modlić się dalej.

Nie wiele czasu upłynęło,

wraca,.

Słyszą dochodzące głosy.

Jego apostoł na czele

Judasz,

za nim cała zgraja

ludzi,

żołnierzy.

Judasz podchodzi

całuje

swego Mistrza w twarz.

Tym pocałunkiem zdradza.

Jeden Piotr staje w obronie.

Jezus jej nie chce,

nie potrzebuje.

Wkrótce się dowie,

że wszystko to, co się dzieje,

to Boży plan się realizuje.

Przestraszeni uciekli,

Każdy w swoją stronę.

Pomyśleli

koniec kariery, przerażeni.

Najmłodszy Jan

głowy nie stracił,

co sił w nogach

do Jezusa Matki pośpieszył

z wieścią smutną,

złowrogą.

Ostrą

jak miecz wbity

w serce.

Jej syn Jezus zdradzony,

pojmany,

skuty,

w rękach żołnierzy

na polecenie arcykapłanów

rzekomych pasterzy

ludu,

który w Boga wierzy,

oczekuje Mesjasza,

ale takiego,

jakiego sam sobie

wyobraża.

Nie skrywając bólu,

tłumiąc łzy

rusza w drogę

do Jerozolimy.

jak najbliżej być przy Synu.

Może potrzebować Jej

w tym czasie próby.

Jan mówi Maryi

o ostatnich wydarzeniach.

o Wieczerniku,

o Wieczerzy,

którą kazał przygotować.

O tym,

co powiedział

o Swoim ciele,

o krwi Swojej.

Czego dokonał

nakazując im

czynić to

na Jego pamiątkę.

Maryja zdumiona,

że tyle się wydarzyło

przed Świętami Paschy

a Jej przy tym nie było.

cdn...

0 Comments

Posted on 19 Dec 2016 by jacek