mysli jacka furtiana - do slow Pana

Maryja cdn...

Nie wiem,

kto przegapił,

że nie było tam Jego Matki.

A bardzo

by się przydała.

Byłaby świadkiem

czegoś tak ważnego

jak błogosławienia wina,

chleba,

cudu Eucharystycznego.

Patrzyłaby

na Jezusa w geście

umywania apostołom nóg,

wysłuchałaby

w uroczystej modlitwie

Jego słów

by jedno stanowili,

by wzajemną miłością

siebie darzyli.

Wszystko apostołowie

Maryi opowiedzą

przy najbliższym spotkaniu.

Okaże zrozumienie,

że tylko apostołowie

mogli dzielić z Chrystusem

tak ważne wydarzenie.

Apostołowie będą

jeszcze nie raz Jej opowiadać.

Będzie prosić by powtarzać

Jego słowa,

by je zapamiętać,

zachować.

Wielkim bólem

dla Niej pozostanie

prawda,

o zdradzie

apostoła Judasza,

którego jak innych

sam powołał,

zaufaniem darzył.

A on

o karierze,

o korzyści osobistej

marzył.

Przyjmie to wszystko

jak kolejne zdarzenie

wypełniającego się proroctwa

o mieczu boleści.

Kiedy je słyszała

z ust starca Symeona

nie wiedziała co ono,

w sobie mieści.

Teraz już wie,

że losy Syna,

zdarzenia z Nim związane

ranią serce,

wyciskają łzy

ludzką nienawiścią,

wrogością zadane.

Jak pomóc?

będzie Matki pytaniem.

Do kogo? się zwrócić

z prośbą o wysłuchanie.

Gdzie szukać pomocy?

Ratunku dla syna

jak wokół tak wielu wrogów.

Przyjaciół,

apostołów,

uczniów nie widać.

Ani tych,

których uzdrowił,

którym życie przywrócił,

których nakarmił,

którym cudownie

chleb rozmnożył.

Zalęknieni,

strachem podszyci,

jakby o doznanym dobru

zapomnieli.

Maryja

z tymi myślami

pozostanie sama

szukając

towarzystwa niewiast

w nadziei,

że czegoś się dowie

prędzej

niż rozproszeni,

przestraszeni

apostołowie.

Są miejsca,

do których

prawa wstępu nie ma.

Musi stać

za zamkniętymi drzwiami.

Co się za nimi działo?

Co zrobili? z Jej synem

Dowie się

jak Go zobaczy,

kiedy Piłat związanego

pokaże zbiegowisku

i powie

„Oto człowiek”

A Matka dojrzy

poranione Jego ciało.

Zacznie się to,

co najgorsze,

najokropniejsze

w życiu Matki.

Patrzenie na mękę,

zadawany ból,

bicie syna

bez możliwości

niesienia pomocy,

bez szansy zbliżenia,

spojrzenia w oczy

by powiedzieć:

„ Jestem przy tobie”

I choć tym,

doznawany ból

uczynić lżejszym.

Szukać będzie okazji

by dać znać

o swej obecności

i szepnąć choć słowo

o swym bólu,

o swej miłości.

Przyjdzie moment

niezapomniany

na kalwaryjskiej drodze,

kiedy Jezus

z krzyżem na ramionach

czuje na sobie wzrok Matki

i spojrzy w Jej stronę.

A Ona

z szeroko otwartymi oczami

przysłoniętymi

bólem,

łzami,

powie Mu wszystko

w jednym słowie

„Jestem”

patrz jak blisko.

Dostrzeże Maryja

odważną Weronikę

widząca

zakrwawione oblicze.

Nie zważając na nic,

przez gapiów

się przedziera,

staje przed Jezusem

i twarz Mu ociera.

Widzi Maryja

płaczące niewiasty,

słyszy słowa Syna

„Nie płaczcie nade Mną

ale nad synami waszymi”.

Wie

o kim mowa.

Nad Jego oprawcami,

ludzi tej ziemi,

Jego ojczyzny,

tak niewdzięcznymi,

zabijającymi proroków,

nienawistnymi.

Przerażona

upadkami Syna

nie wie

czy się podźwignie?

Czy wstanie?

Bity,

zmuszony do wstania

pójdzie dalej.

Na szczyt

góry kalwaryjskiej,

miejsce kaźni.

Tam

drogę Jej zagrodzą,

iść dalej

by być jak najbliżej

nie pozwolą.

Nie chcą

by niewiasty patrzyły

na przybijanie

rozpiętego ciała na krzyżu.

Ale też nie chcą

by im,

w tym przeszkadzano

płaczem,

złorzeczeniem,

nazywając ich oprawcami.

Dopiero

jak podniosą krzyż,

osadzą go w ziemi,

sami spojrzą czy dobrze?

wyrok wykonali.

Ręce wytrą,

odzienie otrzepią,

zerkną na wiszące

w konwulsjach ciało

świadomi, że zrobili

co do nich należało,

A dla wiszącego

zaczyna się konanie.

Nikt nie wie jak długo?

będzie trwało.

Maryja

podchodzi pod sam krzyż.

Unosi głowę,

patrzy wzwyż

na Jego oczy

patrzące w niebo

szukając litości.

Na Jego ciało poranione,

zakrwawione.

Usta otwarte,

spragnione.

Na rozdzierające się

rany rąk i nóg

pod ciężarem

własnego ciała

i słyszy tych kilka

Jego ostatnich słów:

o przebaczeniu,

o raju dla łotra,

o pragnieniu.

Ale też słyszy słowa

do siebie skierowane,

by syna

miała w Janie,

a on

apostoł Jego umiłowany

wziął Ją do siebie

i miał w Niej Mamę.

I przychodzi moment,

kiedy Jezus

w konwulsjach cały,

a na drżącym,

skrwawionym,

spoconym ciele

muchy żerowały,

wypowiada

ostatnie słowo

„Wykonało się”.

Skonał,

Bogu ducha oddał.

Jezus wisiał,

ciało bladło,

głowa opadła.

Dla pewności,

że nie żyje

żołnierz

na oczach Matki

bok włócznią przebija.

Wypływa

krew i woda.

Tego momentu

nie wytrzymuje

cała przyroda.

Ciemności nastają,

trzęsienie ziemi,

groby pękają.

Wojsko,

gapie,

arcykapłani przerażeni

pośród ciemności,

wichury,

ocalenia,

drogi szukają

i słychać głos spóźniony

żołnierza

„Zaiste to Syn Boży”.

Maryja

o tym wiedziała.

Teraz została sama.

Ludzka nienawiść

Go zabiła,

Syna Jej zabrała.

Martwe Jego ciało

zdejmą z krzyża.

Matka

weźmie Je na kolana,

do serca przyciśnie,

przytuli

jak przed wielu laty

w Betlejem,

w stajenki żłobie.

Owiną w płótna,

w pośpiechu złożą

w pożyczonym grobie,

bo nadchodzi szabat.

Ręce

z krwi umyją,

do modlitwy złożą,

ich usta wypowiedzą

„Przyjdź Panie, nie zwlekaj,”

„Niebiosa spuśćcie Zbawiciela”.

A oni

już się Go pozbyli.

W kłopot ich wprawiał,

innego chcieli,

o twardym sercu,

z mieczem w ręku.

Takiego,

który rozprawiłby się

z rzymianami

a nie,

wdawał się z grzesznikami,

mówił

o miłości nieprzyjaciół,

o przebaczeniu wrogom

i na co dzień

zasypywał ich morałami.

Czekać będą dalej.

Ich niedoczekanie.

Raz Mesjasz przyszedł,

szybko się Go pozbyli,

bo więcej

było w nich zła

niż wiary.

Mesjasza

do krzyża przybili,

uśmiercili.

Myśleli,

że kłopotu się pozbyli,

a tym

tylko go sobie narobili.

Prawdą jest,

że Mesjasz

powtórnie przyjdzie

w dzień

Sądu Ostatecznego.

Niech się modlą,

Boga proszą,

błagają

dla siebie

plemienia przewrotnego

i czekają

na miłosierdzie Jego.

Wieść

o śmierci Jezusa,

Proroka,

Nauczyciela z Nazaretu

szybko się rozchodziła.

Zanim

do wszystkich dotarła

inna radośniejsza,

trudną do uwierzenia

nadchodziła.

A była prawdziwą.

Że wstał z grobu,

zakpił z wszystkich

swoich wrogów.

Bo oni, tym razem

swej złości

już nie będą mogli

na Nim wyładować.

Będą mieli kłopot inny.

Nie będą

im dowierzać

a będą

od nich odchodzić.

Przestaną

ich poważnie traktować.

Zostaną sami

ze swą niewiarą,

niewiernością,

z krwią Boga na rękach,

z grzechami.

Najwięcej radości

zazna Matka Maryja.

Gdy zobaczyła

przychodzącego do Niej

zmartwychwstałego Syna.

A przyszedł

by podziękować

za wszystko

za co się zgodziła,

czego zaznała,

co doświadczyła.

Poprosi Ją

by Jego uczniów

jak synów miała.

A ich,

by troszczyli się o Nią,

jak Matkę traktowali.

To ich zespoli,

zjednoczy.

Będą jak rodzina.

Jej dom,

ich domem się stanie

skąd pełni wiary,

napełnieni Bożymi darami

pójdą w świat

z zapałem,

głosząc Dobrą Nowinę

o Chrystusie Zmartwychwstałym.

Odtąd

zawsze będzie w pobliżu

apostołów grona.

Wiedzieć będzie

o licznych Jego pojawieniach,

o cudach, które dokona.

Aż przyjdzie dzień

kiedy ucałuje Jej ręce

i odejdzie do nieba.

W Wieczerniku

wraz z uczniami

trwać będzie

na modlitwie.

Napełniona wraz z nimi

Ducha Świętego Darami

wróci,

skąd przyszła.

Do Nazaretu,

do domu,

w którym doznała

Zwiastowania.

Dożywając swych lat

czekać będzie

radosnego spotkania

ze swym Synem

po przekroczeniu

śmierci progu

w wieczności.

Ale dając swe ciało

Bogu,

względy niebios

sobie zaskarbiła.

I kiedy

przez śmierć Jej dusza

do Boga wracała

nie pozwolił Bóg

by grobu zaznała.

Z duszą i ciałem

wziął Ją do nieba.

W to wierzymy

i podziwiamy jak Bóg

dobro człowiekowi pamięta.

Bo za nie Maryja,

Matka Jezusa

nam Matką pozostanie.

Jako Matka

wszystkich ochrzczonych,

wierzących,

jako Wniebowzięta.

Czci ją świat

w miejscach cudownych,

w których się objawiała.

Czcimy Ją

na Polskiej ziemi,

na której matką się okazała,

chroniła,

osłaniała,

oddalała

niebezpieczeństwa,

gdy naród był w niewoli,

w kajdanach.

I za to w podzięce,

że była obroną

ogłosiliśmy Ją

naszą Królową.

Z dzieciątkiem na ręku,

na głowie z polską koroną.

Polaków przekonała,

że jest Matką Boga,

choć nie wszystkim

Bóg bliski,

ale ONA

wszystkim zawsze Droga.

Zawsze z Jej medalikiem,

z Jej obrazkiem,

z modlitwą do niej,

ufny w Jej wstawiennictwo

gdy trwoga,

gdy choroba,

gdy śmierć blisko,

choć z dala

od Kościoła.

Wierzę, Nie zawiedzie,

bo żadna Matka

syna nie odtrąci

nawet wtedy

gdy niedobry,

zły.

Bo dla Matki

tylko błądzi.

Wiem, co robi.

Do serca przyciśnie,

mocno przytuli,

do ucha szepnie

pojednaj się z Bogiem

i on to zrobi,

bo Matce uwierzy.

Ona

go przekona,

i ze łzą w oku,

ze zranioną duszą

wpadnie

w Miłosiernego Ojca

rozwarte ramiona.

- - - - -

Masz swą Matkę,

Tę,

która Tobie

życie dać chciała

i dała,

Matką ci była

kiedy byłeś

od niej we wszystkim

zależny,

na Nią zdany.

wszystko ona

Ci zapewniała.

Dzięki Niej,

jej staraniom

dorastałeś.

Wyszedłeś

spod jej skrzydeł

dających Ci

bezpieczeństwo,

miłość

i zawsze ochronę

przed wszystkim

co Ci zagrażało.

Dorosłym się stałeś.

Powiedz jej śmiało

DZIĘKUJĘ CI MAMO

tak jak Jezus

Powiedział,

A za co dziękował?

To samo

co Ty, wiedział.

- - - - -

0 Comments

Posted on 19 Dec 2016 by jacek