mysli jacka furtiana - do slow Pana

Żyjących bez Boga.....

Stanął mąż

nad grobem żony

smutny, zamyślony.

Minione lata z żoną,

z łezką w oku wspominał.

Wiele radosnych wydarzeń

przeżytych wspólnie,

z dziećmi,

z pamięci wydobywał.

Zapalał znicze.

Jasnym ogniem płonące

stawiał na grób.

O jego miłości,

wdzięczności świadczące.

Czuł ogromną,

wewnętrzną potrzebę,

jakby mu coś do ucha szeptało

paciorek zmów.

Głowę

spuścił zawstydzony,

znał zaledwie

parę słów.

Z modlitw dzieciństwa

niewiele zostało.

Próby czasu

nie przetrwało.

Że raz, drugi

z jakiejś okazji

razem z żoną,

z dziećmi się pomodlił

ze wstydem wspominał.

Słowa tych modlitw

wszystkie z czasem pogubił,

pozacierały się w pamięci,

niemal wszystkie

pozapominał.

Grzebiąc

w swej zamyślonej,

zadumanej głowie,

zaczęło coś świtać.

Gdyby nawet miał kogo,

wstyd by mu było

i chyba głupio się pytać.

I tak

szukając tych słów pamięta

jak żona wieczorami klęczała

ruszając wargami

w rękach paciorki różańca

przesuwała.

Głosem przyciszonym szeptała.

To pamięta,

że po wielekroć razy

tę samą modlitwę powtarzała.

Tych słów zaczął szukać.

Odnalazłszy powoli sklejać,

układać, przestawiać,

jedno po drugim dobierać.

Wprawdzie do całości

wiele brakowało,

co było w środku z głowy uleciało.

Ale taką

w słowach niekompletną,

poszarpaną, wybrakowaną

„Zdrowaśkę”

z „Amen”

na końcu zmontowaną,

ofiarował

za swą kochaną żonę

„Baśkę”.

Odetchnął z ulgą,

wszak wewnętrzna potrzeba

z trudem bo z trudem

ale spełniona.

A jego kochana żona

na pewno się cieszy,

że wreszcie,

choć trochę się pomodlił

zadowolona.

Szkoda tylko,

że żyjąc jego nie widziała,

swego męża klęczącego,

modlącego się

i tych modlitw

płynących z jego ust

nie słyszała.

A jakże bardziej

by go kochała.

Bo miłością swą

całą jego osobę,

serce, ciało i duszę

by obejmowała.

Ale na pewno i teraz

jest z tego zadowolona.

Zawsze dla wszystkich

kochana mama,

a dla niego jedyna,

kochana, troskliwa żona.

Ona w grobie

a on jak palec goły

zawsze zamyślony,

nigdy wesoły.

W samotności przesiaduje,

wstydzący się łez,

popłakuje.

Wspomina lata minione,

cudowne, urocze,

wspólnie

pod jednym dachem,

w pięknym domu spędzone.

Ten dom

zawsze życiem tętniący.

Radosny,

z tęsknotą oczekujący

na niego

z pracy powracającego,

na dzieci

powracające ze szkoły.

Dziś wypełniony

smutkiem i pustką,

a dawniej pełny,

głośny, wesoły.

Dzieci samodzielne.

Każde myśli o sobie.

Ich matka,

jego żona w grobie,

On szanowany ojciec, mąż,

dziś już starszy pan osamotniony,

opuszczony, zaniedbany,

pozostał sam.

Wspomina

ten dom czysty,

schludny, zadbany,

posprzątany.

A on dzięki niej

odżywiony, oprany.

Co dzień koszula biała,

lśniąca i czysta.

Czekający go obiad gorący

i jego przysmak

ulubiona, pachnąca

zupa zawiesista.

Wie, że to

już tylko wspomnienia.

Minione przeżycia,

doznania, doświadczenia.

Tak dumając, wspominając,

przyszła mu myśl,

którą zachował w pamięci

a czasem go niepokoi.

Rozwiązanie

jak zagadka nęci,

dotyczy ona jej zachowania,

z którym się nie kryła,

ale i nie chwaliła.

Otóż szalenie łatwo

znajomości zawierała.

Wtedy na nic

i na nikogo

uwagi nie zwracała.

Z uśmiechem na ustach

od ucha do ucha,

w objęcia znajomego radosna

i uśmiechnięta padała.

A on teraz tak myśli

i myśli sobie.

Jeżeli

tak za życia postępowała

to gwarantuje,

że tam z kimś

już się skumała

i innego, młodszego sobie

do towarzystwa znalazła,

albo, jak zwykła

wtedy mówić,

tylko przypadkiem spotkała.

I pomyślał.

Poczekaj,

jak ja tam się dostanę

to policzę się z tym panem.

Jak ja tam się wdrapię,

to cię tak mocno złapię,

wezmę w objęcia kochanie,

i tak już na wieki zostanie.

Ale jednego

nie wiedział ten pan,

że inną wieczność będzie miał.

Żył jak chciał,

Boga się nie lękał,

ani się bał.

Do Boga w swym życiu

się nie przyznawał.

Ani GO nie czcił,

ani GO swą wiarą,

swym życiem nie wyznawał.

Bez Boga odszedł

i nie trafił tam,

gdzie ona,

kochana żona.

I już na zawsze,

pozostanie bez niej,

sam.

Nagle się spostrzegł,

że już wielu

jemu bliskich umarło,

są w wieczności.

A nikt z nich go nie ostrzegł.

A jego kara,

to wieczność cała

przez niego samego

wypracowana.

Życiem w dostatku,

zamożnym, ale bezbożnym.

Życiem bez Boga, bez wiary.

Stąd kara tej miary.

I teraz już wie,

na czym ona polegać będzie.

Nie wierzył w Boga,

nie spieszno mu za życia

do Niego było,

a końca dobiegło.

Skończona przygoda.

Otrzymało się to,

na co się zasłużyło.

Taką ma się zapłatę jak się żyło.

Wiec karę sobie sam

swym życiem wymierzył.

Nigdy nie dojdzie do Boga.

Nigdy Boga nie zobaczy

bo Boga lekceważył,

w Boga nie wierzył.

Swej żony też nigdy nie spotka,

nie zobaczy nigdzie

choćby szukał wszędzie.

Bo ona na wieczność całą

bez niego, a z Bogiem

szczęśliwą będzie.

To potęguje jego cierpienie,

jego udrękę, jego mękę.

Nigdy już jej nie obejmie,

nigdy nie ucałuje,

nie uściśnie, nie przytuli,

nie ujmie za rękę.

I to,

co najbardziej przeżywa,

na co się zżyma,

co w nim powoduje

uczucie zazdrości,

że jego kochana żona

zbawiona,

w szczęśliwej

dla siebie wieczności,

ma wciąż nowe

i tak liczne zawiera

znajomości.

I już

z KIM innym

na wieczność całą

zawrze przyjaźń trwałą.

- - - - -

Ale uwierz mi,

że jest też taki dom,

w którym za słowo „ONA”

trzeba wstawić „ON ”,

za słowo „Mąż”,

wstawić słowo „Żona”.

- - - - -

Choć nie liczysz

życia swego dni,

one i tak upływają ci.

- - - - -

Jeżeli mniemasz,

że masz jeszcze czas,

jutro kogoś może

zabraknąć z nas.

- - - - -

Jeżeli myślisz o sobie,

żeś człowiek rozumny,

pojednaj się z Bogiem

zanim cię martwego

włożą do trumny.

- - - - -

Pewną prawdę

powiem ci też,

padniesz na tę stronę,

w którą się gniesz.

- - - - -

Sprawiedliwość Boga

na tym polega,

że Bóg

daje człowiekowi

w wieczności to,

co sam

przez życie nazbierał.

- - - - -

0 Comments

Posted on 19 Dec 2016 by jacek