mysli jacka furtiana - do slow Pana

Ożenek...

Bywa,

że życie człowiekowi

przeróżne figle płata

i to czasem

przez długie lata.

Tak pewien pan,

inteligentny, wykształcony,

mądry, rosły,

postawny, przystojny,

dobrze sytuowany,

samodzielny, kulturalny,

taktowny, bogobojny

pomimo,

że widywał urocze panie

zalotnie nie zerkał na nie.

Oczka w ich stronę

nie puszczał,

do bliższej znajomości

nie dopuszczał.

Zawsze na dystans

trzymał panie,

w wolnym,

kawalerskim żył stanie.

A czas nielitościwie

jak na złość

do przodu gna.

Dawno mu

minęła młodość

i sporo wiosenek już ma.

Wie,

że lustro nie kłamie

a w nim

nie wygląda za ładnie.

Na głowie

robi się już rzadko,

czuje serca kołatanie

i potrzebą

przerywane spanie.

Ni stąd ni zowąd

dochodzi do wniosku:

lata piękne,

młode, zdrowe,

dające życia radość

ma już za sobą,

przeminęły.

Nadchodzi wiek podeszły,

w prawdzie

jeszcze nie starość.

Dziwny przypływ

energii czuje,

co to jest?

nie bardzo pojmuje.

A że intelektualista

logicznie rozumuje.

Samotnie żyjąc

samego siebie rujnuje.

I porwała go myśl

wręcz szaleńcza

ożenić się.

Ale w tym wieku

wezmą go za kopniętego

czy nawet zboczeńca.

Co tam ludzka opinia

sobie powtarza.

Czyjeś gadanie,

odmienne zdanie.

Postanowił po męsku,

jasno i twardo.

Żadnej uwagi

nie zwracać na nie.

Tak wszystkich zaskoczył,

o swym ożenku ogłosił.

Jak postanowił tak zrobił.

Swe życie odmienił

i po wielu latach

życia w pojedynkę,

wreszcie się ożenił.

Dalecy i bliscy,

co do jednego wszyscy,

społem przyklasnęli.

W uroczystościach

udział wzięli

tych w kościele

i tych w domu

zastanawiając się

i plotkując po kryjomu

dlaczego tak nagle,

niespodziewanie

zmienił swe obyczaje,

zmienił zdanie?

Okazało się,

że przez długie lata

w sercu chował

czego tak naprawdę pragnął

i potrzebował.

Kobiecej obecności,

czułości, troskliwości,

pomocy i miłości.

Mimo pozorów kochał panie

nie zerkając zalotnie na nie.

Wybranką jego serca

była nie ta,

o której rodzina mówiła

ale ta, która choć pięknością

nie była to jednak

po nocach mu się śniła.

Pulchna i rumiana,

rówieśnicą była

wolnego stanu,

jakby na niego czekała.

Zadbana,

gustownie ubrana,

za dobroć, życzliwość,

przez wszystkich lubiana.

Radosna, wesoła,

mile uśmiechnięta.

Taki jej wizerunek

miał przed oczyma

i taki zapamiętał.

Wokół znana z tego,

że umie dobrze gotować,

dobrze piec.

Ciasta, torty

ślicznie dekorować.

A pulchnymi,

opuszkami palców

uzdrawiająco masować.

W ogrodzie przed domem

piękne kwiaty zawsze miała.

Sama o nie dbała,

pielęgnowała.

Najładniejsze,

najbardziej kolorowe,

pachnące

na grób rodziców zanosiła.

Znicze zapalała,

stała w skupieniu,

modlitwę szeptała.

Bywało, że płakała.

Tak swą miłość,

wdzięczność,

zmarłym rodzicom wyrażała.

A on

leciwy pan

wszystko to widział,

skrzętnie obserwował,

w pamięci notował.

Z detalami obmyślił,

dobrze zaplanował.

Małżeństwo

w tym wieku

już bez młodzieńczych

gorących uczuć,

a z rozsądku zawiera.

Po swej żonie

czegoś się spodziewa

i od niej jako żony

w przyszłości oczekuje.

Ma na myśli swą śmierć,

swoje odejście

przed którym lęk,

niepokój serca czuje

a żona w dowód wdzięczności

za otrzymany majątek,

doznanie ludzkiej dobroci

i szczerej miłości

zapewne się zrewanżuje.

Swoje przemyślenia

postanowił w tajemnicy

przed innymi trzymać.

W ukryciu, w sobie,

nigdy sam nikomu

o tym nie powie,

że bierze za żonę

z pośród innych wybraną,

z uczynności znaną

by miał kto sadzić,

pielęgnować, podlewać

kwiatki na jego grobie.

Sprytny, dowcipny

był ten pan.

Kawał życia przeżył sam

i tylko w trosce

o kwiatki na grobie

nie żałował majątku wdowie.

Ona wierności dochowała.

Wdzięczna

za miłość doznaną

w rodzinnym grobowcu

go pochowała.

Kwiatki sadziła,

paciorek mówiła,

na znicze nie żałowała.

Chętnie to robiła

bo spory majątek

po swym kochanym

zmarłym mężu

w testamencie dostała.

- - - - -

0 Comments

Posted on 19 Dec 2016 by jacek