Wtorek IV Tygodnia W. Postu

J 5,1-3a. 5-16

Uzdrowienie paralityka w sadzawce Betesda

 

Choroba,

kalectwo,

niesprawność rąk,

niedowład nóg,

paraliż,

źródłem człowieczych mąk.

Są wielkim ciężarem,

nadzieją w nich Bóg

zachęcający do niesienia

swego krzyża.

On cięższym się staje

gdy czas się wydłuża,

wzmagają cierpienia

nie tylko chorobą spowodowane,

ale beznadziejność

w serce się wdziera

na co dzień widząc

obojętność innych,

niewrażliwość bliskich.

Pomoc nie przychodzi,

w nikim ratunku nie ma,

 

Zna to ten, który doświadczył

na samym sobie cierpienia,

z wysoką gorączką choroby,

w samotności leżenia,

w wilgotnej pościeli,

w mokrej od potu piżamie

i nie było nikogo,

komu by przyszło do głowy

i pomóc się chciało.

Ciało umyć, odświeżyć,

piżamę, pościel zmienić

by nie śmierdziało.

Dorzuć do tego

niemożliwość poruszania,

wyschnięte wargi,

napoju spragnione.

Pooperacyjne szwy,

opatrunki krwią nasycone,

skłute ciało,

pampersy, dreny,

cewnik, weflony.

Z mętnym wzrokiem

ale bez słowa skargi

bo i nie ma

powiedzieć jej, komu.

Bo inni życiem zajęci,

a wokół sami obcy,

podobnie cierpiący.

Tylko ktoś przechodzący

mimo woli rzuci okiem,

nos chusteczką zatka

choć spotka się

z cierpiącego wzrokiem.

Nawet chwilki nie poświęci

by w imię miłości bliźniego

Na dobry uczynek się zdobyć

wobec chorego.

Jeżeli jeszcze możesz się modlić

a kiedyś marzyłeś o niebie

jako nagrody za niesienie krzyża,

to treść twojej modlitwy znam,

„Panie weź mnie już proszę do siebie”.

Ciesz się ze szczęścia

paralityka przy sadzawce,

którego uzdrowiła

boska moc Chrystusa

i Jego podana ręka.

 

                                                                          jacek