Kot…

 

Obojętnie jaki:

domowy,

piwniczny,

dachowy.

 

Dziki,

oswojony,

salonowy.

 

Rozumu nie ma,

choć może być

miluśki,

towarzyski

za to,

co dostaje

z ręki,

z miski.

Za jadło,

za wyrko,

za posłanko,

za pielesze.

Bo

gdy mu zimno,

głodno,

do domu

się przywlecze.

 

Pomimo to,

nie zna się

na grzeczności.

Porzuci właściciela

skacząc za płot

widząc

sobie podobnego

w nadziei,

że będzie miał

przyjaciela

ku swej uciesze

i radości.

Tak, więc kot

skacząc za płot

szuka okazji

do zawarcia

znajomości.

 

W tym skakaniu,

do człowieka podobny.

Bo tak kot,

jak i człowiek

odczuwają jej potrzebę.

 

Kot,

zaspokojenia instynktu,

a człowiek rozumny

skacze przez płot

by być bliżej

drugiej osoby.

Robi to,

 z radości,

 ze złości,

 w przypływie

pożądliwości.

 

- - - - -

jacek