Pani Annie…

 

mającej bliskim znane

osobliwe zwyczaje.

Tym, których kocha,

lubi, poważa, szanuje,

aniołki rozdaje.

 

Z gliny, z porcelany,

z gałganków, z tworzywa.

Każdy z uroczą twarzyczką,

niebiańskim uśmiechem,

rozpostartymi  skrzydłami

i błyszczącymi oczyma.

 

Jeden rączki ma złożone,

inny w nich coś trzyma.

Ten książeczkę  otwartą,

to złożoną,

a minę i buźkę jakby śpiewał,

składał życzenia.

 

Inny ma prezencik w ręce,

w koszyczek włożony,

w pakuneczek opasany wstążeczką

lub świeczkę zapaloną

ukazującą anielskie oblicze,

włosy złociste,

oczka niebieskie rozpromienione.

 

Jeden stojący,

inny jakby w locie.

To znów klęczący

na dwa

lub na jedno kolano.

Rączką

główkę podpierający

w zamyśleniu,

co? komu?

by się przydało?

 

I choć

z niebiańskim rodowodem,

to pani Anny

spytać by mu wypadało

jakie dary?

komuś dać by były

przyjęte ochoczo,

z zadowoleniem.

 

Bo pani Anna wie to,

nad czym on duma.

Dając  komuś aniołka

chce w nim

radość zobaczyć,

że dzieli się sercem,

które w sobie ma

dla życzliwych

i dobrych ludzi.

 

Pragnieniem Jej

wraz z tym aniołkiem

 dać wszystko to,

co kojarzy się z niebem,

które i Jej  marzeniem

jako miejscem szczęśliwym.

Gdzie miłość,

szacunek, zrozumienie,

nagrodzi Bóg

wiecznym ukojeniem.

 

- - - - -

 

jacek