Manowce…

 

Jeżeli ktoś

z wierzących grona

Boże Prawo

depcze niegodnie,

sam grzechem

o pomstę

do nieba woła,

na innych

rzuci

podejrzeń pochodnię.

 

Ideały

wiernych

na próbę wystawi,

stróża anioła,

zatroskanego

o duszy zbawienie

o płacz przyprawi,

bo słucha

diabła

jego wroga

świętującego

owocne

pokuszenie.

 

Przyszedł czas

na bliskich,

życzliwych,

lękających się

jego drogi

po manowcach,

przepraszać Boga

za grzech

domagający się kary,

pochylić

kornie czoła

i pokutować

za zgorszenia,

których nie sposób

określić miary.

 

Łzy

za postępek,

żałoba

za wyrzucenie Boga

z duszy,

post

by klątwę zażegnać

i modlitwa

by przejrzał

i do wierności

powrócił.

 

Nie trzeba liczyć

czasu

rozmowy z Bogiem,

dni wypełnionych

głodem,

dobrych uczynków

spełnionych,

nocy

niedospanych

spędzonych

przed Chrystusem

W Najświętszym Sakramencie

utajonym

i nie mówić

„więcej nie potrafię,

już nie mogę”.

 

Bo trzeba

przeciw

ZŁEMU

szukać tarczy

i wzmocnić wiarę,

dać posłuch

Słowu Bożemu,

i uwierzyć,

że miłość ku Bogu,

środków zbawienia

dostarczy.

Zaufać

Ojcu Miłosiernemu,

który nie chce

piekłu

ofiary dodać

i mimo

zniewagi

z przebaczeniem

czekającemu.

 

Dołącz

do grona

zatroskanych

o bliźniego.

O jego

wyrwanie ze zła

w grzech

uwikłanego

zanim

żywota dokona.

 

Od twej

 modlitwy,

postu,

uczynków dobrych,

zależy

ogrom

Miłosierdzia Bożego

i jego powrót

w ojcowskie ramiona,

dla wielu

należącego

do grona

na zawsze straconych.

 

Solidarność

w wierze

niechaj wierzących

połączy,

a na pokutę

przeznaczony

czas

zmusi Boga

spojrzeć

w stronę

modlących się

i wierz,

że udzieli

 tę jedną

uproszoną

z wielu potrzebnych

łask.

 

- - - - -

 

                                        jacek