Stawiam sobie pytanie….

dlaczego

w prezencie

małpkę dostaję?

 

Przecież

po drzewach

nie skaczę,

ani

się nie wspinam,

po sadach

nie łażę,

nikomu

owoców

z drzew

nie zrywam.

 

W ZOO

 małpka

ma

 wygodę,

 pracy żadnej,

tylko

pokazywać siebie,

czyli

jak modelka

ma robotę.

Spacer

na wybiegu

w tę

i w tamtą stronę,

czyli tam

i z powrotem.

 

A ja jednak

coś robię

jako furtian

przy drzwiach

siedzę.

 

I tak

sam siebie

cichaczem

pytam,

 w czym

 ją dawcy

przypominam?

 

I kiedy raz

tak właśnie

ofiarodawczyni

powiedziałem,

to niemal

ze śmiechu

się popłakałem.

 

Bo pani,

która ją

sprezentowała

 na myśli

nie miała

 wspinanie się

małpki

po drzewach,

czyli

nie myślała

o mym

urzędzie

sprawowanym

jako karierze,

bo chyba

nie jest nią

bycie zakonnym

furtianem.

 

A dając ją

czyni to

z życzliwości,

żebym osiągnął

szczyty,

jak małpka

wierzchołek

drzewa,

tak ja

doskonałości.

 

Czyni to

 z troskliwości.

Bym jak

małpka

bez zadyszki

pokonywał

przestrzeń,

czas,

i w zdrowiu

dożył

starości.

 

I jeszcze

dlatego,

że małpka

bez żenady,

skrępowania

zwykła się

drapać

gdy ma,

 na to ochotę,

i na innych

uwagi

nie zwraca,

nie baczy

jak ocenią

jej sposób

 zachowania.

 

Czyli bym

w sposobie bycia

 zawsze

był sobą,

bez wymuszonej

grzeczności,

udawanego

uśmiechu,

 sztuczną

pozą.

 

I stąd

morał wynika.

Nie zawsze

prezent

jest czytelny

dla człowieka.

 

Szczególnie,

kiedy darczyńca

humorem,

dowcipem

tryska,

i choć

małpka

to miłe

 zwierzątko,

to jednak

bezrozumne,

i nie pachnie

gdy z bliska.

 

A dając

małpkę

w prezencie

ma jedynie

na względzie

pewne

jej zachowania,

które zapewne

są życzeniem

takiego

postępowania.

 

A z tym

może

kłopot

się okazać.

Bo

co zwierzątko

instynktem

kierowane

musi,

to człowiek

ma wolny wybór

może

 jedno wybrać,

drugie

odrzucić.

 

I tu

wyjaśnienie.

W miarę

jak w latach

postępuję,

przy tych  

klasztornych drzwiach,

dla innych

ta funkcja

wskazuje

na mą zawrotną

życiową

karierę,

jestem

coraz krócej,

już tylko

pół dnia

stróżuję,

czyli

na pół etatu

na furcie

siedzę

i chcących wejść

na monitorze

obserwuję.

 

I jeżeli

małpkę

dalej

 przekazuję

to

 z życzeniami,

by ją

otrzymujący

w swej

w pracy

osiągnął

szczyty

zawodowej kariery,

by

znajomość ludzi

pozwoliła

dostrzec

pojawiające się

w porę

kłody,

trudności,

bariery.

                                                      

By nigdy

nic

nie swędziało

i nie trzeba było

 się drapać,

najwyżej

po głowie,

myśląc

jak sprawiedliwie?

zarządzenia

wydawać?

 

By

znalazł czas

i dla relaksu,

dla odpoczynku,

dla zdrowia,

tu i tam

wyskoczyć,

z kimś

się spotkać,

pogwarzyć,

i wreszcie

chwilę czasu

mieć

dla siebie

i odpocząć.

 

- - - - -

jacek