Alumnowi…

 

Zapewne

z niecierpliwością

liczysz lata

i czekasz

by stanąć

przy ołtarzu.

Idziesz

do niego

po jednym stopniu

i zdaje Ci się,

że pomału.

 

Chciałbyś

popchnąć,

przeskoczyć

przyspieszyć kroku,

a nie,

liczyć

mijających lat

i czekać końca

z niecierpliwością

kolejnego roku.

 

Tylko

jednego apostoła

Szawła z Tarsu

Chrystus

wziął do galopu,

bo go potrzebował

natychmiast,

od razu.

Nie mógł

czekać,

na jednego więcej

prześladowcę,

już tak

długą listę

swych wrogów.

 

Innym

dał wycisk

przez lat

tylko trzy,

i tak

zważywszy na czas

pojęli dużo,

natrudzili się wiele.

Nie obce im były

szykany,

bicze,

więzienia,

łzy.

Wytrwali

w wierze.

Dali świadectwo

życia

aż do męczeństwa,

ofiary z krwi.

 

Inni,

którzy do nich dołączyli

słuchali,

patrzyli,

ci, którzy

przez wytrwałość

dali dowód

łaski powołania

 w pewien dzień

przez włożenie

apostolskich rąk

i otrzymania

Ducha Świętego

podjęli trud

apostołowania

i przy sobie

znów

gromadzili mężczyzn

o sercach gorących

z zapałem

pójścia daleko stąd

by głosić,

że Dobry Bóg

przez swego Syna

chce zbawić świat,

ludzi,

dla których z miłości

pozwolił

przebić

swe serce.

 

I tych

głosicieli

z czasem

będzie coraz więcej.

Sam Chrystus

będzie powoływał,

wzywał

do pójścia

za sobą.

Nie obiecuje łatwizny,

a niektórych

z czasem

stawiane wymagania

przestraszyć mogą,

bo trzeba

nieść krzyż

codziennych obowiązków,

i stale pod górę,

iść wzwyż,

i swego Mistrza

naśladować

w tym,

z czego świat

się śmieje,

i kpi.

 

A TY

w jakim?

jesteś stanie ducha?

Bo,

że głowa pełna

indeks dowodem,

a z sercem?

czy poprawnie stuka?

Czy jego

rytm

nie jest Ci kłopotem?

Bo tylko

Chrystusa

masz kochać

jak najgoręcej.

Mówią Ci

i ludzi

powierzonych

Twej

duszpasterskiej pieczy.

Bogu

 wiernych

i w wierze mizernych,

dla których Kościół

jest Domem Boga,

i którym do niego

za daleka droga,

którzy z Bogiem

w przyjaźni żyją,

i tych,

którzy swej obojętności,

oziębłości,

nawet wrogości

nie kryją.

 

I przyjdzie

w ramach troski

duszpasterskiej

o ich zbawienie

szukać

owiec pogubionych,

trzeba będzie

wielkiej rozwagi,

jeszcze większej

wiary,

roztropności

by podając

komuś rękę

i mieć ją w gronie

odnalezionych

z czasem

nie mieć kłopotów

z własnym sercem

i na niewierność

być narażonym.

 

Więc

poprawnie myśl.

Wiedzę chłoń,

bo przyjdzie czas

 nią się dzielenia.

O ducha

gorliwości dbaj,

bo to Twą siłą,

z której na co dzień

będziesz zdawał

egzamin,

i będzie z niego

ocena.

 

Bo to,

żeś mądry

będą słyszeli,

a to żeś

pobożny,

święty

będą widzieli

i wiedz,

że tylko

na takiego czekali

i takiego

chcieli.

 

 Bo taki

ich poderwie,

miłością do Boga,

rozpali,

zachęci

swym przykładem

do naśladowania

Chrystusa Zbawiciela.

 

- - - - -

 

jacek