Dawidek…

 

Przez rodziców kochany,

 syn udany.

Chłopak rosły, zdolny,

wysportowany.

 

Przez kolegów lubiany,

przez koleżanki kochany.

 

Wierzący nowocześnie,

tak współcześnie.

Panu Bogu się nie narzuca.

Do praktyk nikt nigdy

go nie zmuszał.

Przez rodziców

w wierze wychowywany.

Co dzień się zwraca

do Stwórcy Pana.

Wstając z rana

znakiem Krzyża.

„W Imię Ojca i Syna”

dzień zaczyna

i dodaje:„daj Panie Boże

bym dzień przeżył dobrze.”

Wierzy,

że Bóg o nim pamięta,

jak on o Bogu

w niedziele i święta,

że Anioł Stróż strzeże

i ma go w swej opiece.

A on,

choć modlitw nie szepce,

nie klęka,

nie odmawia pacierzy,

chce wykonać wszystko,

co do niego należy.

 

W południe na Anioł Pański

kościelne dzwony

o Bogu przypominają.

Zapracowany i zadowolony,

że godziny tak szybko mijają.

 

Przed snem znużony,

o późnej porze

jest przekonany,

że wielu wierzących

do Boga kołatać może,

więc mówi krótko:

 „Dobranoc Ci Boże”.

I wielką nadzieję

w swym sercu nosi,

że dobry Bóg da mu wszystko to,

o co tak bardzo i gorąco prosi.

A próśb ma wiele

i wysłuchania nadzieję

 

 jacek