Z szacunkiem…

 

Czy? nie dziwne?

nasze maniery,

skoro do Pana Boga

w modlitwie

w razie potrzeby

przez „T Y”

się zwracamy.

 

Daj, użycz, pomóż,

wysłuchaj wołamy.

Wybacz, wesprzyj, wejrzyj,

ratuj błagamy.

 

Ale za to

nie jeden z ludzi

w nas szacunek budzi.

 

Ksiądz wikary

to wielebny.

 

Ksiądz proboszcz,

przewielebny.

 

Ksiądz biskup,

ekscelencja.

 

Ksiądz kardynał,

eminencja.

 

Papież,

Ojciec Święty.

 

A wszyscy ci

o sobie mówią,

że są sługami.

 

Czy?

w taki sposób się wyrażając

nie mamy czasem

do czynienia

z przekrętami?

 

Czy my?

tak ich nazywając

popełniamy błędy?

Czy może?

za posługę wykonywaną

ich wszystkich darzymy

takim szacunkiem,

że w sposobie

zwracania się do nich,

w naszym

odnoszeniu się do nich,

mają względy.

 

Doświadczenie mówi,

że czasem

ludzka próżność

tego się domaga.

 

Tytułem się zwracając

uśmiech spotkasz,

radość zobaczysz

bo dumę połaskoczesz,

wyniosłość pogłaskasz.

Sam tylko skorzystasz

bo to, o co zabiegasz

łatwiej uzyskasz,

czyjąś pychę ukoisz.

A potem

za spełnienie prośby

z radości skaczesz.

 

- - - - -

 

I niestety,

tak się zdarza,

że ta ułomność

nie omija

i sług ołtarza.

 

 

jacek