Choroba…

 

Po wielekroć razy

w swoim życiu

nabierasz przekonania,

że oprócz ciała

masz również duszę,

a najczęściej wtedy,

gdy ciału

jak i twej duszy

coś dolega.

 

Jeżeli

doświadczasz smutku,

rozdrażnienia,

zamknięcia się w sobie,

gniewu,

dni milczenia,

jako skutku

przeżycia,

doznania,

doświadczenia,

to przyjaciel ci powie:

potrzebujesz pomocy

celem zażegnania

rozgoryczenia,

nieprzespanych nocy,

zdenerwowania,

utraty apetytu,

smutnych oczu,

bladej cery.

Potrzeba ci rady

mądrego człowieka.

 

Jeżeli twe doznania

są wynikiem zła,

przez ciebie popełnionego,

mówiąc jaśniej grzechu,

potrzebujesz koniecznie

sakramentu pojednania,

pomocy kapłana.

 

By duszę uleczyć

trzeba się otworzyć.

On ci tam zajrzy,

głęboko wejdzie,

czasem ból ci to sprawia,

ale poradzi

jak powinieneś postępować,

czego unikać,

co zachować.

Zaleci

by się pojednać,

kogoś przeprosić,

komuś rękę podać,

pierwszemu się ukłonić,

zagniewanego odwiedzić,

skrzywdzonemu wynagrodzić.

 

Otuchy doda,

pocieszy,

pokutę zada,

rozgrzeszy,

zdrowie duszy przywróci.

Objawy ustąpią,

przejdzie jej choroba.

 

By ciało uleczyć,

nie zawsze

pigułka wystarczy,

poskutkują zioła,

okłady ciepłe, zimne,

medycyna ludowa.

 

Ale czasem lekarz

musi cię uśpić, rozkroić,

wewnątrz pogrzebać,

coś wyciąć,

coś skrócić,

coś wymienić,

coś włożyć,

potem obudzić.

A ty będziesz miał nadzieję,

że jeszcze po świecie

jakiś czas pochodzisz.

 

I tak z czasem

nabierasz przekonania,

żeby przywrócić

zdrowie duszy,

zdrowie ciała,

interwencji jak nie księdza

to lekarza wymaga.

 

- - - - -

 

Jedna choroba

wymaga skalpela.

Druga rozgrzeszenia

celem uwolnienia

od tego, co ciału,

co duszy dolega.

 

- - - - -

                                                                          jacek