Zdarza się i tak,

że kolega,

koleżanka

z dawnych lat

się odzywa,

jakby o istnieniu moim

sobie przypomnieli,

choć minął

bardzo długi już czas,

a oni

najprawdopodobniej

mocno zdziwieni,

żem jeszcze między żywymi

i stąpam po tej ziemi.

Pytają o lata minione,

dokonania,

czym było wypełnione.

Sami pozostali

osamotnieni

przez dzieci

ze swymi rodzinami

żyjącymi

z daleka

od rodzinnego gniazda.

Czują na sobie

upływający czas,

a wokół siebie

szybko zmieniający się świat

wobec którego

trudno zdobyć się

na zrozumienie.

Tak,

wyłania się prawda

dawniej obca,

nieznana.

Minione lata

nabrzmiałe

trudem, pracą,

sukcesami,

porażkami,

smutkiem,

radością

niesiemy jak garb

na swym grzbiecie

oczekując wezwania

Chrystusa Pana

na dzień,

w który podmuch śmierci

jak jesienny wiatr liście

ze świata nas zmiecie

i staniemy przed Sędzią

by usłyszeć

co nasze życie

tak naprawdę było wart.

Coraz cichsi,

bardziej samotni,

powolniejsi.

Pamięcią

w przeszłość sięgający

i w niej jak dziad

w worku grzebiący

toniemy we wspomnieniach,

 bardziej lub mniej

radosnych zdarzeniach

lat dziecięcych,

młodzieńczych.

Sięgamy po albumy

patrząc na wyblakłe zdjęcia

i wiary nie dajemy

jak czas nas odmienił,

a w miarę jego upływu

jak się starzejemy.

Jest w tym wszystkim

i dawka radości,

że choć innym

droga życia

już dobiegła końca

i stanęli

u wrót wieczności,

 nam Bóg pozwolił

cieszyć się

kolejnym dniem

i przeżywać po Bożemu

swe podeszłe lata,

 dni starości.

 

 

- - - - -

 

 

0 Comments