Kapłani

nauczając

o przymiotach Boskich

nie skąpią czasu

 Bożej Opatrzności.

Tłumaczą

troskę Boga

o człowieka,

któremu dał życie

z miłości.

 

Podtrzymuje go

w istnieniu,

a otaczający go

cały świat

ma mu pomagać

w dojrzeniu

Boga Stwórcy

i na NIM

oprzeć swe życie

jako swym

najlepszym Ojcu,

dobroczyńcy,

przyjacielu.

 

Cytują słowa

Chrystusa z Ewangelii

Św. Mateusza

„Nie troszczcie się zbytnio

o swoje życie,

o to,

 co macie jeść i pić,

ani o swoje ciało

czym się macie przyodziać”…

Jednym słowem

nic ująć, nic dodać,

 Bogu trzeba zawierzyć

a nie polegać na sobie.

 

Wierzący,

jakby nie bacząc

na prawdę wyznawaną,

co uciułają,

na czarną godzinę

odkładają,

aby je zabezpieczyć,

w bankach

mają swe konta,

i na nich

oszczędności

gromadzą.

 

Na nic słowa Pana

 się zdają,

by nie gromadzić

sobie skarbów

na ziemi,

bo mól i rdza

je niszczą,

kradną złodzieje,

a człowiek

w przekonaniu trwa,

że musi wziąć

los w swe ręce

by zażegnać

ubóstwo,

biedę.

 

Czyż

takie postępowanie

nie budzi wątpliwości

w ich zaufanie,

zawierzenie Bogu?

Czyż

 nie wskazuje

że poziom ich wiary,

nie za wielki,

a raczej nikły

wręcz mały?

- - - - -

 

Tak sobie

tłumaczę

ich zachowanie:

że tak po ludzku

są przezorni,

jakąś sumę pieniędzy

mogą potrzebować,

a Bóg chwilowo

niedostępny,

czymś innym

 zajęty.

 

Trzeba natychmiast

dokonać transakcji,

a dla nieba

czas wakacji.

 

Pieniędzy

przyjdzie potrzeba,

a Bóg gdzieś

na krańcach nieba.

 

- - - -

 

I tak mi się wydaje,

że pełzną

wyznawane

prawdy wiary

przez codziennie

niezgodne z nimi

postępowanie.

 

- - - - -

 

 

0 Comments