mysli jacka furtiana - do slow Pana

20 Niedziela Zwykła A (2) i dni po...

20 Niedziela Zwykła A

Mt 15, 21-28

„A ona przyszła, upadla przed Nim i prosiła:

”Panie dopomóż mi”

Na nic się zdały

uczniów usiłowania

uciszenia

wołającej kananejki

o zmiłowanie dla swej córki

dręczonej przez złego ducha.

Na nic się zdały

słowa Chrystusa,

że jest posłany

do owiec z domu Izraela,

które poginęły.

Zwyciężyła niewiasty wiara.

Miłość matczyna.

Niezachwiana nadzieja

w moc cudotwórczą

Jezusa z Nazaretu

Syna Dawida,

że jej córce przywróci

zdrowie duszy,

sprawność umysłu

przepędzając z niej diabła

uwalniając ze szponów szatana.

Triumf wiary

z uzdrowioną córką świętowała.

- - - - -

20 Tydzień Zwykły – poniedziałek
Mt 19,16-22
„ Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości.”

Można mieć piękne
życiowe plany
stanąć przy ołtarzu,
zostać kapłanem.
Dać wyraz swej wiary
poświęcając się Bogu,
służąc braciom.
Ale powołujący Bóg
oprócz żywej
i głębokiej wiary
żąda nie tylko poświęcenia,
ale i ofiary,
która nieraz na samym początku
gasi entuzjazm,
młodzieńczy zapał,
który z uświadomieniem
wielkości wyrzeczeń
okazuje się słomianym
i pryska jak bańka mydlana.
Tak było w życiu młodzieńca z Ewangelii.
Tak jest i dziś,
a dotyczy tych,
którzy w drzwiach seminarium stanęli,
popatrzyli, posłuchali i czmychnęli.

- - - - -

20 Tydzień Zwykły – wtorek
Mt 19, 23-30
„Zaprawdę powiadam wam: bogaty z trudnością wejdzie do królestwa niebieskiego.”

Dla Chrystusa
ubóstwo było codziennością.
Ubogim był,
skromnie żył w Nazarecie,
a w apostolskim trudzie
polegał na innych,
którzy wdzięczni
za nauczanie,
miłosierdzie doznane
ofiarowali gościnę,
posiłek,
nocleg, posłanie.
Widział pałace,
ludzi zamożnych,
odżywionych,
dobrze ubranych.
Znał ich zabiegi
o pieniądze
potrzebne na życie wygodne,
w dostatku.
Znał ich wnętrze
opanowane przez żądzę
posiadania,
majątku.
Lękał się
o ich zbawienie,
bo ich pasją tylko bogacenie.

- - - - -

20 Tydzień Zwykły – środa
Mt 20,1-16
„Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie? Odpowiedzieli Mu; Bo nas nikt nie najął. Rzekł im: Idźcie i wy do winnicy mojej.”

Pracy szuka wielu,
a pracodawcy wybredni.
Chcą młodych, wykształconych,
dyspozycyjnych, doświadczonych,
obrotnych, zdrowych,
a starsi jakby niepotrzebni.
Czyli tak jak w przypowieści.
Gospodarz winnicy
o różnej godzinie
czynił nabór do pracy,
w pierwszej kolejności
zatrudniał młodych
a wiekiem starsi
upokorzeni długim czekaniem
w końcu ją dostali
i ku swemu zdziwieniu
taką sama zapłatę
jak pracujący od rana otrzymali.
Treścią tej przypowieści jest wiara.
Nie ważny wiek człowieka,
w którym została przez Boga mu dana.
Liczy się z nią współpraca
by przez życie prawe dojść do nieba
i otrzymać za nie obiecanego denara.

- - - - -

20 Tydzień Zwykły – czwartek
Mt 22,1-14
„Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych.”

Wspólny stół
i przy nim ucztowanie
jest wyrazem serdecznej więzi
między ludźmi
i radosnym spotkaniem.
Nic dziwnego,
że Chrystus chcąc ukazać
niebo,
szczęśliwość wieczną,
królestwo Boże
mówi, że jest ucztą,
wspólnym biesiadowaniem.
W przypowieści
Chrystus wyjaśnia,
że do królestwa Bożego
licznych zaprasza.
Można zaproszenie zlekceważyć
i szansę zbawienia zaprzepaścić.
Zaprosi innych,
ludzi napotkanych.
Im zaproponuje z sobą ucztowanie
i ważnym będzie jeden warunek,
jak oni się przygotowali,
czy żyją w łasce Bożej?
Czy są godnie ubrani?

- - - - -

20 Tydzień Zwykły – piątek
Mt 22,34-40
„Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.”

Tak brzmi
odpowiedź Chrystusa
na pytanie faryzeuszy,
które przykazanie
jest największe?
Zostało postawione
przez prawników,
a Chrystus je sprowadza
do pojęć praktycznych w życiu
i nakazów moralnych.
Bo konsekwencją
miłości Boga
wynikająca
z pierwszego przykazania
jest miłość bliźniego.
W niej się realizuje
i w niej wypowiada.
A jej wyrazem
to nie rzucona moneta
jako jałmużna,
nie sporadyczny gest miłosierdzia,
ale dzielenie jego smutków i radości,
przejęcie się jego losem
w dowód solidarności.

- - - - -

20 Tydzień Zwykły – sobota
Mt 23,1-12
„ Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie.”

Z wielkim bólem serca
i gwoli swych uczniów przestrogi
mówi Chrystus te słowa
pod adresem
faryzeuszy
i w Piśmie uczonych.
Bo zamiast przykładem
własnego życia
prowadzić
naród wybrany do Boga
i wiarę w nich podtrzymywać,
swym postępowaniem
sieją zgorszenie
i są zaprzeczeniem
wszystkiego czego nauczają
i wymagają.
Chrystus żąda
wielkiej swych uczniów wiary
by pomimo zła,
które widzą
u ludzi władzy
nakazów ich słuchali,
czynili czego nauczają,
a wiarygodnymi byli sami.

- - - - -

0 Comments

Posted on 16 Aug 2014 by jacek