Mogiły

na cmentarzach

odświętnie wyglądają.

Kwiaty,

zapalone znicze

o miłości,

wdzięczności

wobec bliskich

sercu ludzi

zapewniają.

 

Tym bardziej

jeżeli to była

matka,

pamięć księgę

wspomnień otwiera,

łzę wyciska,

w sercu ból

się zbiera.

 

Nad jej grobem

powiesz to,

co powiedzieć

nie zdążyłeś,

dlatego tu jesteś,

zapaliłeś znicz,

modlitwę wyszeptałeś,

kwiaty położyłeś.

 

Być może

zrobisz to,

co inni,

swój ból z utraty

matki,

głośno wypowiedzą,

i te wszystkie

słowa

wierszem zapiszą,

bólem się podzielą.

 

Tak już

zrobili inni.

Święty Jan Paweł II

osierocony

we wczesnym dzieciństwie,

pamięć o mamie

w sercu zachował.

Mając 19 lat

w pięknym wierszu

ją wyraził,

swą tęsknotę

piórem namalował.

 

- - - - -

 

 

Matka i syn Lolek - Karol Wojtyła

 

Dzisiaj

w hołdzie wszystkim Matkom,

 wiersze pełne miłości,

 z głębi serca,

z poczucia wdzięczności.

 

- - - - -

Emilii - Matce mojej Karol Wojtyła,
Kraków, wiosną 1939 r.

Nad Twoją białą mogiłą
białe kwitną życia kwiaty -
o, ileż lat to już było
bez Ciebie - duchu skrzydlaty.

Nad Twoją białą mogiłą,
od lat tylu już zamkniętą,
spokój krąży z dziwną siłą,
z siłą jak śmierć - niepojętą.

Nad Twoją białą mogiłą
cisza jasna promienieje,
jakby w górę coś wznosiło,
jakby krzepiło nadzieję.

Nad Twoją białą mogiłą
klęknąłem ze swoim smutkiem -
o, jak to dawno już było -
jak się dziś zdaje malutkiem.

Nad Twoją białą mogiłą,
o, Matko - zgasłe Kochanie -
me usta szeptały bezsiłą:
- Daj wieczne odpoczywanie.

- - - - -

Kołysanka dla zmarłej matki

Stanisław Baliński

Czas idzie. A noc - za nim. Po piętach mu depce.
Deszcz pada. Po chodniku, rzekłbyś, że ktoś drepce,
Że krąży koło domu, zawraca, przystaje.

Deszcz pada teraz pewno i nad moim krajem,
Nad śpiewnym, nowogródzkim, gdzie drogi
w mgłach mokną.

W tej chwili się otwiera jakichś marzeń okno
I w oknie oświetlonym staje pani blada,
Wyglądając uważnie, czy deszcz już nie pada.

Przestał właśnie. Drżą jeszcze krople na trawniku,
Ale już widać gwiazdy i czuć woń gwoździków.

Patrzę z głębi ogrodu z przechyloną głową
Na ten dom, na ten ogród, na tę noc lipcową.
Widzę, jak owa pani na palcach się wspina,
Pokazując dwóm chłopcom, którzy stoją przy niej,
Jakąś gwiazdę zieloną, co nad domem płynie.

Zaraz... Ja sobie przecież ten dom przypominam,
I to okno, i panią w obłoku firanek...
To przecież moja matka. Chłopcy - ja i Janek.

Tak. Pamiętam ten wieczór, kiedy nam śpiewała:
„O, gwiazdeczko, coś błyszczała,
Gdym ja ujrzał świat”. Boże, jak te lata lecą,
Zdmuchując po kolei gwiazdy, co nam świecą.

„Gdzie ta gwiazda nad domem?” - pytamy się z Jankiem.
„O, tam. Wychylcie głowy. Widzicie? Nad gankiem!”
Patrzymy z bratem w górę. Wzrok nieba dotyka.
„O, śpiewaj, mamo, dalej!” - Ale gwiazda znika.

 

- - - - -

Pieśń o matce

Słowa: J. Wrzos
Muzyka: Z. Białostocki

O matce pieśń, to pieśń przez łzy,
to pieśń bez słów,
To cały świat, dziecinnych lat,
wskrzeszonych znów.
To, matko, sny, że jesteś znów tak blisko,
Jak wówczas, gdy klęczałaś nad kołyską.
Za serce twe i świętość warg, i dobroć rąk
Miast śpiewać pieśń, u twoich stóp bym cicho kląkł
I wybrałbym najświętsze z wszystkich słów,
i rzekłbym - matko!
I zmilkłbym znów, o tobie pieśń,
to pieśń bez słów.

Przychodzą w życiu dni powodzi,
Gdy wszystko zdradza nas i zawodzi,
Gdy pociąg szczęścia w dal odchodzi,
Gdy wraca zło do wiary twierdz,
Gdy grunt usuwa się jak kładka,
Jest wtedy ktoś, kto trwa do ostatka,
Ktoś, kto nie umie zdradzić - matka.
I serce jej, najczystsze z serc.

O matce pieśń, to pieśń przez łzy,
to pieśń bez słów,
To cały świat, dziecinnych lat,
wskrzeszonych znów.

- - - - -