Grzeszących upominać

jest pierwszym

uczynkiem miłosierdzia

względem duszy.

Jest wyrazem

troski

o dobro duchowe

źle postępującego

człowieka.

 

Jest reakcją

na zło

w imię miłości,

a równocześnie

jest działaniem

dla dobra

mniejszej

lub większej wspólnoty,

czy społeczności.

 

Najczęstszą formą

to upomnienie

braterskie.

Sam Chrystus

do niego zachęca :

„Gdy brat twój grzeszy,

idź i upomnij go…”

wskazując sposób

postępowania.

Najpierw

w cztery oczy,

potem

przy świadkach,

aż wreszcie

wobec całej wspólnoty.

Wymaga

ono rozwagi,

roztropności.

 

Napomnienie

potrafi

powstrzymać od grzechu,

a to najlepsze,

co może dać

życzliwe słowo,

ustrzeżenie bliźniego

przed złem

zagrażającym

duszy zbawieniu.

 

Nie wolno

milczeć

widząc popełniane

zło,

by nie zranić

czyichś uczuć,

nawet być powodem

oburzenia,

lepiej to znieść

niż potem,

że się nie przestrzegło

mieć

 wyrzut sumienia.

 

Nie pychą,

a miłością

się kierujemy

upominając bliźniego

i troską

o jego duszę,

a więc o zbawienie

jego.

 

- - - - -