Strapionych pocieszać

to czwarty

względem duszy

uczynek miłosierdzia.

Powodów

do smutku nam

nie brakowało

i nie brakuje.

Przyczynami

to zdarzenia losowe,

nagłe zachorowania,

nieuleczalne choroby,

 problemy sąsiedzkie,

rodzinne,

małżeńskie,

koleżeńskie,

co wskazuje,

że życie ludzkie

pisze swą historię,

a relacje

międzyludzkie

nie układają się

święcie.

 

Określeń

używamy różnych :

„problemy”,

„trudna sprawa”,

„kryzys”,

kwestia sporna”,

kwestia nierozwiązana”,

a Kościół

naucza,

że z jakiegokolwiek

powodu

ktoś jest smutny,

to strapionego,

trzeba pocieszyć,

nakazuje nam

wiara.

 

Każde

z tych doznań

w skutkach może

się okazać

straszne,

i sprawić utratę

sensu życia,

być źródłem cierpienia

fizycznego,

duchowego,

być powodem

poczucia osamotnienia,

ponurych myśli,

bólu,

przyspieszonego

bicia serca.

 

W pocieszaniu

strapionych

nie zawsze

 ważne są słowa,

bo te nie będą

proporcjonalne

do przyczyny

smutku,

ważne jest zbliżenie,

podanie ręki,

objęcie

swymi ramionami,

przytulenie do piersi.

 

Przykładem

Matka Najświętsza

w spotkaniu z Synem

na Drodze Krzyżowej,

milcząca,

łzami zalana,

Weronika

ocierająca

Oblicze Chrystusa,

płaczące

niewiasty,

Szymon

pomagający

w niesieniu krzyża

Jezusowi.

 

Pocieszyć

w smutku znaczy

chcieć wysłuchać

lęku

przed cierpieniem,

zrozumieć

 odczuwaną gorycz,

bunt,

niezrozumienie.

 

Pocieszać

strapionych

to stanąć

przed człowiekiem

smutnym

 dając mu odczuć

swą bliskość,

i to co najważniejsze,

odbudować nadzieję,

wzmocnić odwagę

w dźwiganiu krzyża

i go przekonać,

„nie jesteś mi obojętny”.

- - - - - -