Spragnionych napoić

jest drugim

uczynkiem miłosierdzia

względem ciała.

Zachęcające jest

za ten uczynek

wiarą podyktowane

przekonanie :

„Kto spragnionemu

poda

kubek wody

doczeka się

za to nagrody”.

 

Kto był

choć raz życiu

spragniony,

z gorąca,

z gorączki,

z wysiłku,

z braku dostępu

do wody,

z braku możliwości

zaspokojenia

pragnienia,

umie docenić

dobroczynny gest

człowieka

podającego

coś do picia.

 

Woda

jest warunkiem życia,

jej brak

jest katastrofą,

jest wyrokiem

powolnej śmierci,

dlatego

tak cenną jest

człowiekowi

zawsze tam,

gdzie zaistniał

jej brak

przez katastrofy,

 skażenia,

przez posusze,

wtedy woda

droższa jest

od innych napojów,

i mleka.

 

Wzruszający jest

obraz

zapisany w  Ewangelii :

Jezus

idący przez Samarię

w słońcu skąpaną

zatrzymuje się

przy studni

i przybyłą kobietę

z naczyniem na wodę,

tak po ludzku

 prosi :

„Daj mi pić.”

 

Spragnionemu

nigdy nie odmawiaj

szklanki,

kubka

wody takiej czy innej,

 firmowej

czy z kranu,

i wiedz,

że zaspakajając czyjeś

pragnienie,

to tak jakbyś

uczynił PANU.

 

- - - - -