Chorych nawiedzać

to szósty uczynek

miłosierdzia

względem ciała.

Każdego z nas

jak nie dotknęła,

to dotknie cierpienie,

choroba,

uleczalna,

lub niemożliwa

do opanowania.

 

Niektórzy

przez swą niepełnosprawność,

cierpią

przez długie lata,

z wózkiem,

balkonikiem,

kulami

się nie rozstają

bywa, że przez

całe życie.

 

Po szpitalach,

hospicjach,

po domach

cierpią chorzy

na przeróżne

dolegliwości.

Dzieci,

młodzież,

ludzie

w kwiecie wieku

i starzy,

zdani

na wiedzę lekarzy,

skuteczne lekarstwa

pragnący

dobrej opieki,

wrażliwego serca,

życzliwości.

 

Wiara

nam nakazuje

troskę o chorych,

 opiekę

nad nimi,

pomoc niesioną

a wynikającą

z obowiązku miłości

wobec matki,

ojca,

teściów,

męża, żony,

dzieci.

 

Ta troska,

to nie tylko,

dobry szpital,

wygodne łóżko,

zapewnione lekarstwa,

opłacona

pielęgniarka,

ale troska

o potrzeby duchowe

chorego,

a więc prosić

by pojednany z Bogiem

w miarę możliwości

codziennie

przyjmował

Komunię Świętą,

a czyste sumienie,

przyjęty

Chrystus,

obdarzy pokojem.

 

Człowiek chory

łatwiej

zniesie

wszelkie cierpienia,

odważniej

podda się

skomplikowanej

operacji,

pogodniej podejdzie

do długiej

i uciążliwej terapii.

 

Wiara

nam nakazuje

odwiedzać

ludzi chorych.

Nieś im

słowa pociechy.

Pytaj

czego im potrzeba,

w czym

 możesz ulżyć.

Popraw

im posłanie,

może potrzeba

użyć

maszynki do golenia,

wody kolońskiej,

grzebienia.

 

Potrzymaj

chorego za rękę,

bliskich sobie

przytul

do serca,

zaprowadź

do toalety.

 

Powiedz im

jak znajomi

dopytują

o ich zdrowie,

jak życzą

 wyzdrowienia.

Powiedz

co w rodzinie słychać.

Jak w pracy,

jak dzieci

w szkole.

Powiedz o planach

w najbliższym czasie..

i pytaj…

pytaj

czego potrzeba…

a przekonasz się,

że najbardziej,

najpilniej

potrzebują

wrażliwości serca.

 

To okazuj,

odwiedzając chorego,

być może

zdrowie nie wróci

pomimo

leczenia,

ale chory

pozostanie wdzięczny,

a Bóg nagrodzi

ten uczynek miłosierdzia

wobec bliźniego.

 

- - - - -