A gdy serce twe przytłoczy myśl,
że żyć nie warto,
z łez ocieraj cudze oczy,
chociaż twoich nie otarto.

Maria Konopnicka (1842 - 1910)

 

Wędrowcowi

po planecie ziemi

towarzyszy trud,

obolałe nogi, pot, zmęczenie.

Piętrzą się przeszkody,

według własnej oceny

nie do pokonania.

Jak rzeki

nie do przepłynięcia

 potoki

nie do przeskoczenia,

szczyty

nie do zdobycia.

 

Z tych niemożliwości

 ludzką niemocą spowodowanych,

 ogarnia człowieka myśl

jak noc czarna, ciemna

i pyta siebie :

po co się trudzić?, po co żyć ?

mając przed sobą

tyle niemożliwości

nie do przezwyciężenia.

 

Konieczna, bardzo konieczna

zda się chwila zastanowienia.

Czy problem, nie w tym,

że myśli skupione są tylko na sobie,

że sam nazbierał

tyle niemożliwości

według własnego osądu

jawiących się jak mur

nie do przeskoczenia.

 

Wiem,

że są sytuacje, wydarzenia,

w których brakuje sił,

 psychika ludzka

na krańcach wytrzymałości,

samo wspomnienie, myśl

paraliżuje każdy ruch,

jak cierń w duszy,

który uwiera.

 

Ratunek w cierpliwości.

A może się odmieni ?

wydarzy się coś,

ktoś podszepnie jak sobie pomóc,

gdzie wsparcia poszukać,

a może się okazać,

że spotkanie i zamienione słowo

błyśnie światełkiem nadziei.

 

W takim stanie duszy

nie jest się samemu na tej ziemi,

trzeba rozejrzeć się wokół

po swych znajomych,

bliskich ci osób dotkniętych cierpieniem,

chorobą duszy, ciała,

i w spotkaniu z nimi,

sam nie widzący ratunku dla siebie

z pomocą pośpieszyć drugim.

 

Możesz ich odwiedzić,

rękę im uścisnąć,

nawiązać rozmowę,

popytać, opowiedzieć,

wspomnieć chwile radosne z życia,

tych, których znał,

kochał, spotykał,

a pojawi się

uśmiech na twarzy,

a może łza, otrzyj ją, je,

bo twoich nikt nie widział.

 

W wewnątrz,

w duszy poczujesz spokój,

 radośniej zastuka serce,

umysł podszepnie ci myśl,

dobrze zrobiłeś żeś odwiedził,

postępuj tak częściej,

nie tylko dziś.

 

Tak dotrze prawda

z życia wzięta,

że okazując życzliwość drugim,

świadcząc uczynek

chrześcijańskiego miłosierdzia,

człowiek sam lepiej się poczuje,

sumienie pogłaska,

a to już ma wpływ

na sposób zachowania,

patrzenia na wszystko, co otacza,

co wokół się dzieje,

na własne przeżycia

jest szczyptą radości

w osobistych doznaniach,

promyczkiem nadziei,

że los się odmieni.

 

A wtedy rzeka zda się płytsza,

potok węższy, góra niższa.

 

 

- - - - -